Rust, water, hoofdpijn en tintelingen

Omdat Lhasa op 3600 meter hoogte ligt nemen we een verplichte rustdag. Nou, en die hebben we echt nodig. We hadden onrustig geslapen ook omdat we heel veel water moeten drinken (minstens 3 liter)! Dus om de beurt richting de badkamer, het licht hadden we voor het gemak maar aangelaten. Om vijf voor tien slepen we ons naar het ontbijt en daarna naar de lobby omdat daar wifi is. Er gebeurde van alles in de lobby, onaardige Chinese dames achter de balie, een schreeuwende Amerikaan die uit de groep werd gezet vanwege zijn asociale en negatieve gedrag. Contractueel mag dat trouwens als de hele groep het er mee eens is. Sandra en ik hebben uitgesproken dat we elkaar niet uit onze groep gaan zetten en we denken dat het niet in ons contract staat.
Om 13.30 kwam de gids ons halen. Ze had de dag ervoor gezegd dat we echt niet ver van het hotel mochten. Nou konden wij sowieso niet ver lopen. Op het lichte programma stond het aanschaffen van een zonnehoed. Iedereen loopt hier met een hoed én een mondkapje die niet bedoelt is voor de smog maar tegen de zonnestralen. We gingen naar een overdekte bazaar waar ze voornamelijk kleren verkochten. Onze gids loopt rechtstreeks naar haar favoriete hoedenvrouwtje en we krijgen wel 50 hoedjes te passen. Uiteindelijk betalen we 160 yuan voor vier hoedjes/mutsen waar we enorm content mee zijn (ook ieder een voor de winter namelijk).
Dan volgen we onze weg naar de omgeving van de Jokhang tempel. We hebben al wel een paar Tibetanen in de traditionele kleding gezien, maar de Beijing Road doet toch echt heel Chinees aan met overal Chinese tekens op de uithangborden, lampionnen, Chinese vlaggen. Alleen de architectuur en de takken met gebedsvlaggen herinneren aan een ons beloofd Tibet. Maar wat schets ons verbazing als we nog geen vijf meter achter deze straat komen: hier begint Tibet. Mensen in traditionele kleren, monniken, biddende mensen lopen in prachtige straten, waar de geur van wierrook hangt. Het is een aaneenschakeling van winkeltjes waar ze oranje en bordeaux rode stoffen verkopen, gebedsmolens, eten en drinken. Frappant was wel dat we pas na een heftige controle de wijk in mochten: tassen door de x.ray en wij door een detectiepoortje. Het valt nog mee dat ze geen entree vragen.
We aten in het favoriet restaurantje van de gids. Een kamer van 4 bij 4 waar een paar lage tafels staan en banken staan waar iedereen aanschuift. Het eten was heerlijk. Daarna volgen we klokwijs de Kora en dompelen we ons onder in de biddende menigte om vervolgens naar een winkeltje te gaan die door boeddhistische nonnen gerund wordt. Ze maken zelf de souvenirs te kopen en de opbrengst gaat naar het klooster en goede doelen.
Daarna waren we kapot en sloegen de verschijnselen van de hoogte ziekte toe. Knallende hoofdpijn, overal tintelingen, slow motion praten en duizelig. Niet fijn. Na wat gegeten te hebben zijn we bed in gedoken en heeft Isabel apathisch naar de Chinese tv zitten kijken en Sandra was iets aan het doen met foto’s.