Schoonheid zit in de mensen, niet in het decor.

21 september –
Heerlijk geslapen, ondanks dat er vroeg vlakbij een Nepalees rochelconcert was. Het is hier erg normaal om op elk moment flink je keel te schrapen en een fluim de straat op te ketsen. Voornamelijk het geluid is indrukwekkend. Terwijl onze koffers van het ene hotel naar het andere gebracht werden, zijn wij op stap gegaan met een gids. Hij studeert hier en probeert zoveel mogelijk te werken om geld naar huis te sturen om zijn broer en zus naar school te kunnen laten gaan. Hij is heel mager, heeft een “oude” blik in zijn ogen en heeft een kruisje om zijn nek. Hij vertelde later dat hij erg ziek is geweest en dat hij pas beter is geworden nadat hij zich tot Jezus had gericht. Dit is weer zo’n prachtig voorbeeld van de vermenging van geloven, hij is zelf van hindoestaanse afkomst, doet de Lama (boeddhistische) Thangka school en heeft daar nu het christendom uit dankbaarheid bijgevoegd.
In Bhaktapur kun je echt de middeleeuwen zien, je hoeft maar even te denken dat de brommers koeien zijn en je zit in het verleden. De bestrating is nog uit de 16de eeuw en de gebouwen dateren van de 14de tot de 17de eeuw. In ieder straatje en op elk hoekje staat een tempeltje of een godenbeeld. Waar ook altijd mensen bezig zijn met hun aanbiddingsrituelen. Voor elke huisdeur is een tegel van de huisgod en is de voordeur expres laag om meteen respectvol, en met gebogen hoofd, de huisgod tegemoet te treden.

De rondleiding was intens, we konden niet om de gevolgen van de aardbeving heen. Bij het puinruimen staan de mensen te zoeken of ze nog iets van hun spullen terugvinden en zien we veel tenten. De gids hebben we goed beloond nadat hij ons naar het ‘nieuwe’ hotel had gebracht. Ook dit lag in het centrum maar net iets meer in het ‘echte’ leven. De weg erheen leidde ons via steegjes met kippen en geiten, onder waslijnen door naar een poort waarachter het Heart of Bhaktapur Guesthouse lag. Dit hotel wordt gerund door de founder van een gehandicapten project. Met de inkomsten zorgen zij voor geld voor dit project. We worden ontvangen door een allerliefst meisje dat ons het hostel laat zien.

De middag zijn we begonnen met een slechte lunch in een toeristisch restaurant maar wel met een pracht uitzicht. We hadden er beter alleen iets kunnen drinken! Daarna hebben we ons tegoed gedaan aan goede Illy espresso koffie (toch fijn dat Italianen bestaan ) en hebben we daar bijna 2 uur gezeten om naar het voorbij trekkende Nepalese leven te kijken én zelf natuurlijk ook bekeken te worden. Voor wat hoort wat.
We wisten al dat we geen afdingsters waren, maar na een paar keer hele blije ogen gezien te hebben en daarmee het besef hebbende dat we meer dan het volle pond hebben betaald, gaan we het nu toch echt proberen. Ons eerste ‘slachtoffer’ was in de winkel waar ze zelf papier maken. We hebben in plaats van 1500 Rupee, 950 betaalt. Een top prestatie, wat zeker nog beter kan. Op het laatst ging het nog bijna fout om dat Sandra het rest bedrag cadeau wilde doen…. (ja, duh, het ging om 0,05 euro).