Aan de zuurstof in Namtso

We vertrekken vroeg. In het hotel worden we op een rare en onbeschofte manier bejegend als we willen ontbijten. Er wordt suiker, twee theezakjes en iets van een pot instantkoffie op tafel gezet. En alle ander gasten mogen van het buffet eten, hoewel… de Amerikanen mogen het ook niet.

We reizen weer door een prachtig landschap. Stoppen bij een paar huizen waar Isabel al dagen wilt stoppen (en eigenlijk waren deze het ook niet, zegt ze achteraf) om foto’s te maken. Rond half 2 stoppen we bij een prachtig meer in een enorm weids weiland met hier en daar een Yak en een metalen hok dat een restaurant voorstelt. We eten er weer heerlijk en besluiten dat dit de plek is waar we pappi Spaas zullen herdenken. Precies op hetzelfde punt vinden we dat we de kleine stupa moeten bouwen. Het is een mooi moment en we genieten er met volle teugen van.

Na uren komen we aan bij de geisers. Dat valt een beetje tegen. Het blijkt een soort zwembad te zijn. Nu kunnen Tibetanen helemaal niet zwemmen, maar dat is een ander verhaal. We bedenken dat dit een tegenvaller is, maar dat we nooit die prachtige weg hadden genomen als we niet naar de geisers hadden gevraagd. Dan stoppen we nog even bij snow mountain voor een foto en rijden dan door naar Namtso, het heilige meer. Het landschap wordt bevolkt door de nomaden die overal hun vee en tenten hebben staan. Voordat we de afslag en de pas gaan nemen richting het meer, moeten we entree betalen. Hier komen we weer eens in aanraking met het onbehouwen gedrag van sommige chinezen, maar ja, zij zijn nou eenmaal de ‘inwoners’ van dit land.

Als we de weg opgaan, die steeds steiler omhoog kruipt, krijgen we beide al een naar gevoel in ons hoofd. De pas ligt op meer dan 5000 meter. Omdat we ons niet lekker voelen, stoppen we niet op het hoogste punt waar we Namtso al kunnen zien liggen. Dalen voelt beter, maar de druk in onze hoofden gaat niet weg. Het hotel blijkt, net als alle hutten en winkeltjes hier, tijdelijk te zijn en te bestaan uit een soort containers. We willen eerst even liggen voordat we naar het meer gaan.

De gids staat ineens in onze kamer met een jongen. Hij weet volgens haar alles over hoogteziekte. Hij bekijkt onze vingernagels en onze handen, kijkt diep in onze ogen en knijpt in onze nekken. Hij constateert hoogteziekte maar niet heel ernstig. We moeten niet plat gaan liggen en krijgen een boel kussens onder onze ruggen geschoven. Dan komt hij met twee grote spuitbussen met zuurstof. We voelen ons nu echt 50plus, maar dat zijn we dan ook bijna…

Volgens de Tibetaanse ‘geneesheer’ mogen we wel naar buiten, maar heel rustig aan en heel warm aangekleed. Mutsen op, sjaals om en zonnebrillen. Het lukt maar net allemaal. Daarna moeten we toch wat eten. We bestellen soep, maar zodra die op tafel komt, rent Isabel naar buiten om haar maaginhoud te legen. Toch maar snel naar bed. En zo te horen slaapt ze nu in ieder geval. Morgen heel snel terug naar Lhasa. Dat met z’n 3600 meter zal aanvoelen als op zeeniveau.