Lhasa here we come

Gisteren avond hebben we nog lang gesproken met de founder voor het tehuis voor gehandicapte kinderen, zijn vrouw en een Belgische fysiotherapeute die als vrijwilliger een aantal weken met de kinderen aan de slag is gegaan. Wat een gedrevenheid om iets terug te doen aan de maatschappij en deze vergeten doelgroep verder te willen helpen. Ze zouden dolgraag de middelen hebben om een sociale werkplaats op te zetten. Gelukkig hadden we onze koffers al gepakt omdat we ‘s ochtends om 8.00 naar het vliegveld gebracht werden. We moesten 3 uur van te voren aanwezig zijn. Ondertussen hadden we ook onze paspoorten met het visum voor Tibet terug, wat een héél fijn gevoel is.

In het vliegtuig zaten voornamelijk Chinezen en buitenlanders. We hadden een mooi uitzicht over een paar toppen van het Himalaya gebergte. De lichte turbulentie heeft ons zelfs een goed gevoel gegeven want Sandra’s stappenteller gaf aan dat we heel veel gelopen hebben daar in de wolken.

Het vliegveld van Lhasa is wonderwel erg modern en lijkt op het Eindhoven Airport van nu. We hebben een groepsvisa voor twee gekregen en waren als eerste door de controle heen. Onze gids, Mingki, werd geroepen en moest ons verder begeleiden. We kregen de traditionele witte welkom sjaal omgehangen. Buiten moesten onze ogen wennen aan de heldere kleuren en het lijkt alsof we ineens de juiste bril aangemeten hebben gekregen. Binnen no time zaten we in een luxe Toyota 4x4 die van binnen helemaal Tibetaans was aangekleed (iets voor Mayke als nieuw product). Geweldig.

Zowel de gids als de chauffeur blijken Tibetanen te zijn en dat lucht ons wel een beetje op. De reis naar Lhasa gaat over een nieuwe snelweg, met weinig getoeter, aan de rechterkant van de weg en het valt op dat er auto’s zijn we alle merken en dat ze nieuw zijn. Het landschap lijkt op de maan, dor, grijs en uitgestrekt. In het midden van de vallei staan wat bomen waar de dorpen zijn. De gids wijst vol trots, en meerdere keren, de koeien aan. Lekkere bonte, ietwat magere Nederlandse Berta’s. Verder staan er veel rood gekleurde borden en hangen er rode Chinese vlaggetjes aan de kant. De buitenwijken van Lhasa worden in een rap tempo volgebouwd met grote moderne gebouwen en het lijkt een grote bouwplaats.

Het centrum heeft gelukkig nog wel de bijzondere en authentieke Tibetaanse huizen. Ons hotel ligt aan de commerciële en duurdere winkelstraat – Bejingstraat- en de kamer is prachtig in Tibetaanse stijl ingericht. Dat is top want door de verschijnselen van de hoogteziekte zijn we groogy, wat high en moe. Dus wij gaan vroeg naar bed, doei. Nee, ik wil nog even zeggen dat we heerlijk gegeten hebben in het restaurant Dunya, waarvan de eigenaren een Nederlander, een Amerikaan en een Tibetaan zijn. Super plek!